Зерттеушілер әйгілі Орал-Ембі ауданы революцияға дейінгі кезеңде Грозный мен Бакуден кейін Ресей империясының ең бай мұнай кен орындарының үштігіне кіргенін хабарлаған. Оның үстіне, өндірілетін мұнай көлемі жыл сайын өсіп отырды: егер 1911 жылы небәрі 15,7 мың тонна мұнай өндірілсе, 1914 жылы бұл сан 272,8 мың тоннадан асып түскен. Қазір тек Қашағанның өзіне ғана 1914 жылдың көрсеткішінен асып түсу үшін бар болғаны бес-алты күн ғана керек. Бір сөзбен айтқанда, мұнай жүз жылдан астам уақыт бойы адамзат үшін ең маңызды қазба отыны болып табылады. Qazaqstan Tarihy порталы Қазақстанның да қатысы бар заманауи мұнай дәуірі туралы баяндайды.

Мұнай немесе басқаша айтқанда, шикі мұнай-бұл қазбалы отын. Бұл миллиондаған жылдар бойы органикалық заттардың көмірсутектерге айналуының өнімі. Әдетте қарапайым кен орындары түрінде болатын шикі мұнай кейде жер бетінде де кездеседі. Сондықтан адам бұл туралы ежелден бері білетін. Ол бүкіл әлемде құрылыс материалы ретінде, сондай-ақ медициналық мақсатта пайдаланылды. Оның көмегімен б.з. д. 4-мыңжылдықта Евфраттың жағасында Вавилонның қабырғалары тұрғызылды, Ежелгі Египетте мәйіттерді бальзамдады, ал ежелгі Грецияда олар маяктың отыны ретінде пайдаланылды. Алайда, сонымен бірге, мұнай XIX ғасырға дейін кеңінен қолданылмады.

Қол еңбегінен машинаға жаппай көшудің салдарынан Еуропа мен Америкада индустриялық революцияның қызған шағында энергетикалық қажеттіліктер жылдам өсті, олар негізінен көмір есебінен қанағаттандырылды. Сол кезеңде адамзат бұрғылау ұңғымаларының көмегімен мұнай өндіруді ашты, сол себепті бүкіл әлемде прогрессивті қызығушылық басталды. Зерттеушілер мұнай өндіруге арналған алғашқы бұрғылау қондырғысы Ресей империясында (Баку) қолданылды, содан кейін бұл әдіс алғашқы заманауи мұнай ұңғымалары пайда бола бастаған Еуропаға (Витце, Кросно, Плоешти) және Солтүстік Америкаға (Ойл-Спрингс, Тайтусвилл) келді деп санайды.

Бастапқыда шикі мұнай шамдардағы жанғыш кит майын алмастырды. Ол көмірге қарағанда жанудың ерекше жылулығына ие болды және газға қарағанда тасымалдауда әлдеқайда ыңғайлы болды. ХХ ғасырдың басында мұнай тұтыну деңгейі, әсіресе көлік саласында, автомобильдердің кең ауқымды құрастыру желісінің іске қосылуымен, кеме қозғалтқыштарын қайта жабдықтаумен және Бірінші Дүниежүзілік соғыс кезіндегі авиациялық серпіліспен өсті.

XIX ғасырдың аяғы мен ХХ ғасырдың басында бүкіл әлемде мұнай кен орындары ашыла бастады. 1917 жылы өнеркәсіптік мұнай өндіру Венесуэлаға жетті, ол ХХ ғасырдың 30-шы жылдарының соңында әлемдегі ең ірі мұнай өндіруші елдердің үштігіне кірді. Ұлыбританияның сол кездегі бақылауындағы Таяу Шығыста батыс компаниялары өз кірістерінің бір бөлігін жергілікті елдерге мұнайды пайдаланғаны үшін төлем түрінде беріп, жаңа нарықты иемденді. Екінші дүниежүзілік соғыс кезінде мұнайға деген сұраныс тез өсті, ал мұнай ресурстарына ие болу халықаралық маңызы бар мәселеге айналды. Кейбір тарихшылар бір жағынан мұнай өнеркәсібінің пионерлері, АҚШ, КСРО және Ұлыбритания, екінші жағынан бүкіл соғыс кезінде отын – энергетикалық осалдық мәселесін шешуге бекер тырысқан Германия, Италия және Жапония, соғысушы тараптардың теңдессіз мұнай әлеуеті фашистік кампания кезінде басты рөлдердің бірін ойнағанын айтады.

Екінші дүниежүзілік соғыс аяқталғаннан кейін, 1952 жылы Америка Құрама Штаттары Сауд Арабиясымен келісімге қол қойды, оған сәйкес олар мемлекеттің мұнай саласын дамыту бойынша қаржылық міндеттемелерді қабылдауға келісті. Бір сөзбен айтқанда, елге оның мұнайын сатудан түскен кірістің тек 50% - ын алуға мүмкіндік беретін келісім жасалды.

Мұнай нарықтарында үстемдік еткен батыс компаниялары мұнай өндіретін елдердегі ұлтшылдық қозғалыстарға жиі үлес қосқаны белгілі. Мысалы, Иранда 1951 жылы Иран үкіметінің Ағылшын-Иран мұнай компаниясымен (АИНК) келіссөздері тоқтап қалды. Осыдан кейін елде мұнай кен орындарын ұлттандыруды және АИНК-ны жоюды талап ететін жаппай демонстрациялар мен ереуілдер өтті. Иран премьер-министрі Мохаммед Мосаддыктың Үкіметі ереуілге шыққандардың пікіріне құлақ асты. Бұған жауап ретінде Ұлыбритания Иран мұнайын мұнай картельдерімен импорттауға эмбарго жариялады, Гаагадағы Халықаралық сотқа жүгінді, ал 1953 жылы Америка Құрама Штаттарымен бірге Иранда төңкеріс ұйымдастырды, ол олар үшін сәтті аяқталды. Иран шахы Мохаммед Реза Пехлеви елге оралды, ол батыс компанияларының консорциумына мұнай пайдалануға рұқсат берді. Сонымен бірге, Кеңес Одағында Батыс Сібірдегі мұнай кен орындарының ашылуы елді оны өндіруге инвестиция жасауға мәжбүр етті.

Көп ұзамай арзан және мол мұнай көмірді ығыстырып, әлемдегі негізгі энергия көзіне айналды. Бірақ оның бағасы ол кезде барреліне үш доллардан аспайтын. Мұнайды жеткізуші негізгі бес ел (Венесуэла, Иран, Ирак, Сауд Арабиясы және Кувейт) үлкен пайда табу үшін бірігуге шешім қабылдады. 1960 жылдың қыркүйегінде олардың бастамасы бойынша ОПЕК, мұнай экспорттаушы елдер ұйымы құрылды. Олар бірігіп батыс компанияларының үстемдігіне кедергі келтіргісі келді ("жеті қарындас" деп аталатын), сонымен қатар өз ресурстарын бақылауға алып, оларды ұлттық мүдделерге сәйкес пайдаланғысы келді.

1970 жылы Америка Құрама Штаттары мұнай өндірудің максималды деңгейіне жетті де, одан әрі мұнай өндірісі төмендей бастады. Алайда мұнайға сұраныс болды, бұл оларды мұнайды импорттауға мәжбүр етті.

ОПЕК мұнайды саяси қару ретінде алғаш рет Израиль мен Египет, Сирия және Иордания Араб мемлекеттері арасындағы Қиямет күні соғыстан кейін қолданды. Израильдің одақтастарына (Ұлыбритания, Канада, Нидерланды, АҚШ, Жапония және Батыс Еуропа) мұнай эмбаргосы қолданылды, ал мұнай өндірісі төмендеді, бұл отын құнын арттырды. Бұл бұдан әрі экономикасы "қара алтынға" толығымен тәуелді болған индустриалды елдерге соққы берген алғашқы мұнай дағдарысы болды. Елдер мұнай тұтыну деңгейін төмендетуге және баламалы энергия көздеріне, атом және су электр станцияларына инвестиция салуға, сондай-ақ көмір пайдалану мүмкіндігін қайта қарастыруға тырысты. Өз кезегінде мұнай компаниялары жаңа мұнай кен орындарын іздей бастады, әсіресе Солтүстік теңізде шельфтік теңіз көздерін ашты және пайдалана бастады. Айта кетерлігі, Кеңес Одағы осы жағдайдан жеңімпаз болып шықты. КСРО әлемдегі ең ірі мұнай жеткізушісі болды, ал АҚШ-та 1976 жылы Аляскада мұнай өндірудің басталуымен, оны өндіру де өсе бастады.

1979 жылы Иранда «Ислам революциясы» өтті. Шах Мохаммед Реза Пехлевидің режимі құлатылып, оның орнына батысқа қарсы ұстанымға ие Иран Ислам республикасы құрылды. Осыдан кейін елде өндіріс құлдырай бастады, бұл "екінші мұнай дағдарысын" тудырды. Кейінірек Иран мен Ирак арасындағы шекаралық және аумақтық даулар мен қайшылықтар 1980-1988 жылдардағы Иран-Ирак соғысына әкеліп соқты.

Осы кезеңде әлемдік масштабта ОПЕК емес елдердің мұнай өндіру деңгейі артып, ОПЕК елдерінің өндіруінен асып түсті (30%-ға 70% қарсы). Осы сәттен бастап мұнай бағасы ОПЕК елдері емес, сұраныс пен өндіріс деңгейімен анықтала бастады. Алайда, индустриалды елдер үшін Таяу Шығыстағы тұрақтылық басты басымдық болып қала берді. Сондықтан Ирак пен Иран бір-бірінің мұнай кен орындарын әскери нысана ретінде таңдаған кезде, мұнай жеткізілімін қамтамасыз ету үшін жүздеген әскери кеме Парсы шығанағына келетін. Соғыс нәтижесінде Ирак әлсіреп, Сауд Арабиясы мен Кувейтке қарыз болды, бірақ көптеген әскери техниканы иеленген бұл ел аймақтағы ең күшті армияға ие болды. Ирак бұл артықшылықты 1990 жылы тамызда Кувейтке басып кіру үшін пайдаланды. Саддам Хусейн Кувейт соңғы он жыл ішінде Ирак мұнайын заңсыз өндіріп, сатқанын, сондықтан Кувейт өтемақы ретінде Ирактың 14 миллиард қарызын кешіріп қана қоймай, оған өтемақы ретінде 2,5 миллиард төлеуі керек екендігін мәлімдеді. Кувейт әмірінің бұл талаптарды орындаудан бас тартуы әскерлерді Кувейтке кіргізуге себеп болды. Бұған жол бермеу және Ирак армиясын бейтараптандыру үшін БҰҰ атынан Америка Құрама Штаттары басқаратын халықаралық коалиция құрылды.

Осыдан кейін болған оқиғалар Иран мен Иракқа мұнай эмбаргосының жариялануына себеп болды, ол белгілі бір мағынада мұнай өндіру саласындағы көшбасшылықты қалпына келтіруге тырысқан Сауд Арабиясы үшін қолайлы болды. Бір сөзбен айтқанда, мұнай ХХ ғасырда кез-келген мемлекеттің экономикалық және саяси мүдделерін қорғаудың негізі болды. Ол XIX ғасырда-ақ кеңінен қолданылса да, бірақ осы күнге дейін адамзат үшін қол еңбегі мен көмірді кеңінен пайдалану дәуірін уақытында аяқтаған ең маңызды отын болып қала береді.